Ik ben al weer 14 weken ziek thuis. Mijn neuroloog heeft mij laten weten dat ik waarschijnlijk MS heb. Ik wacht nu met spanning op de uitslag van de ruggenmergpunctie, die uitsluitsel moet geven of het al dan niet MS is.
Daar wordt een mens natuurlijk niet echt blij van. Nu heb ik wat betreft MS alleen maar slechte voorbeelden gehad: mijn moeder had MS en overleed na 20 jaar op 65-jarige leeftijd na een heel naar verloop van de ziekte, in Zweden ben ik persoonlijk assistent geweest bij twee 50+ vrouwen met MS, die er ook erg aan toe waren.
Ik moet daar deze dagen wel aan terug denken.
De eerste mevrouw, mevrouw V, was ongeveer 60 jaar en volledig verlamd. Ze kon alleen nog haar hoofd en een klein beetje haar armen en handen bewegen en zeer moeilijk praten. Ze had dus volledige verzorging nodig. Wat ik heel raar vond was dat zij van ’s avonds 21:00 uur tot ’s ochtends 07:00 uur alleen in huis was. Wij hadden haar dan al in bed gelegd en ze kreeg een alarm aan een koord om haar hals, zodat ze bij problemen kon drukken. Maar wat als er brand zou uitbreken of als er bij haar werd ingebroken? Ze kon niks, lag daar maar. Echt doodeng en onverantwoord vond ik het!
De andere mevrouw, de ongeveer 50-jarige mevrouw C, die in een andere gemeente woonde en hulp kreeg via een onafhankelijke organisatie (dus geen thuiszorg via de gemeente zoals bij mevrouw V), kon zichzelf nog vervoeren in haar elektrische rolstoel, haar aangepaste auto en kon ook nog wel zelf wat koken, brood smeren e.d. Zij kreeg wel 24 uur per dag hulp. Als je nachtdienst had (alleen), begon je ’s avonds om 22:00 uur tot de volgende ochtend 07:30 uur. Ze ging laat naar bed en meestal moest ze ’s nachts nog naar de wc. Dat was echt een ellende in je eentje. Ze was namelijk heel zwaar (zeker 150 kg), ook met behulp van de lift om haar uit/in bed en op/van de wc te krijgen was een enorme klus.
Voordat ik in juli 2002 bij de thuiszorg ging werken, eerst als vårdbiträde (verzorgingshulp) en later als personlig assistent (persoonlijk assistent), had ik dat werk nog nooit gedaan. Ik liep een aantal dagen mee als “leerling” en daarna moest ik het zelfstandig doen. Er werd mij niet naar referenties en om een verklaring omtrent mijn gedrag gevraagd. En dat terwijl je toch heel nauw, zelfs “intiem” met mensen omgaat (je moet ze wel van top tot teen wassen, op de wc doen en sommige mensen zijn volledig afhankelijk van je). De enige “test” die ik moest doen was…. De instructie hoe om te gaan met de “7-dagen pillendoos”. Daarvoor kreeg ik een video te zien met instructie en vervolgens moesten zowel ik als de distriktsköterska (district verpleegster) een formulier ondertekenen dat ik de instructie had gehad en begrepen!
En dat was het! Omdat ik alleen maar als oproepkracht heb gewerkt, heb ik verder ook nooit enige vorm van bijscholing gehad.
Voor het werk dat ik in Zweden heb gedaan, heb je in Nederland tenminste het diploma “helpende zorg en welzijn niveau 2” nodig en voor het werken met chronisch zieken/ouderen het diploma “verzorgende niveau 3 met uitstroomvariant Verzorgende chronisch zieken of ouderenzorg” nodig. De meeste vrouwen die ik kende in de thuiszorg, hadden geen opleiding. Was je werkloos, dan was dit een optie omdat je geen diploma nodig had. Zo heb ik diverse collega’s gehad die het werk alleen maar deden voor het geld. Er zat geen greintje respect voor onze cliënten bij. Een vriendelijk woord kwam nauwelijks over hun lippen!
Je zult maar afhankelijk zijn en door zulke mensen “geholpen” worden!
Tot de volgende keer!
Groetjes/Hälsningar
Marjon
