De afgelopen maand hebben we weer enkele speciale dagen gehad: Koninginnedag, 4 mei dodenherdenking en 5 mei Bevrijdingsdag.
Zoals iedereen natuurlijk al wel weet, eindigde Koninginnedag dit jaar in een drama met te veel slachtoffers. Ondanks de tragiek van deze dag, schrijf ik daar niet over.
Het onderwerp voor vandaag is de impact van deze dagen op je leven in binnen- en buitenland.
Nou ben ik nooit iemand geweest die deze feestdagen uitbundig vierde.
Toen ik nog naar de lagere school ging (eind jaren vijftig, begin jaren zestig), was het ieder jaar traditie dat alle lagere scholen naar de Grote Markt gingen, waar we met elkaar Koninginnedag en Bevrijdingsdag vierden: in optocht, al zingend, allemaal met vlaggetjes etc. Later ging ik met name als volwassene naar de optochten in de wijk kijken en nam ik met mijn kinderen eventueel deel aan leuke evenementen. Maar een heel erg speciaal gevoel had ik er niet bij.
De dodenherdenking is mij met de paplepel ingegoten. Van jongs af aan kan ik mij herinneren dat we altijd om 20:00 uur 2 minuten stilte hadden en vanaf het moment dat de tv in ons huis zijn intrede deed(ik was toen 12 jaar), was het vaste prik om naar de dodenherdenking te kijken.
Het was een vreemde gewaarwording dat ik met name de Dodenherdenking miste tijdens de jaren dat ik in Zweden woonde. Dat had ik nou nooit gedacht! Een extra bijkomstigheid was dat in Zweden helemaal niets op dit gebied gedaan wordt. Zweden was “neutraal” in WO II en hoefde niet bevrijd te worden.
Op het moment dat ik besloot hierover te schrijven, kreeg ik in mijn mailbox de tweewekelijkse nieuwsbrief van Wereldexpat met als onderwerp dat 4 en 5 mei ook onder Nederlanders in het buitenland leeft.
“Al is de Tweede Wereldoorlog al 64 jaar voorbij, herdenken blijft belangrijk. Ook voor Nederlanders in het buitenland, zo blijkt uit een onderzoek van de Wereldomroep onder meer dan duizend expats en emigranten. Eén op de drie ondervraagden neemt zelf 2 minuten stilte in acht op 4 mei, waar ook ter wereld. Eén op de zes Nederlanders in het buitenland heeft anti-Duitse gevoelens als gevolg van de oorlog. Een overgrote meerderheid van 81 procent vindt het belangrijk dat de slachtoffers van de oorlog nog ieder jaar worden herdacht. Op de vraag voor wie dat herdenken vooral belangrijk is wordt nogal wisselend gereageerd. Voor ‘de huidige generatie' en ‘voor iedereen' worden vaak genoemd (28 en 24 procent). Voor ‘oud-strijders' (14 procent) en ‘nabestaanden' (20 procent) minder.”
Toch apart dat je zulke dingen mist als je in het buitenland woont. Het is net of je je dan opeens bewust wordt van je eigen cultuur en wat je belangrijk vindt. Vooral die zaken die je anders als “normaal” beschouwt. Nou zijn de Dodenherdenking en Bevrijdingsdag wel heel speciale dagen. Persoonlijk vind ik het een goede zaak dat we hier ieder jaar weer aan denken. Om nooit te vergeten en om er voor te waken dat het nooit weer gebeurt. Én om er bij stil te staan dat wij in een vrij land wonen.
Terug in Nederland ga ik er bewuster mee om. Ik ben nog steeds geen uitbundige vierder van Koninginnedag en Bevrijdingsdag, maar ik sta wel véél bewuster stil bij de betekenis van deze dagen dan vóór mijn vertrek naar Zweden in 2002.
Groeten/Hälsningar
Marjon
Zoals iedereen natuurlijk al wel weet, eindigde Koninginnedag dit jaar in een drama met te veel slachtoffers. Ondanks de tragiek van deze dag, schrijf ik daar niet over.
Het onderwerp voor vandaag is de impact van deze dagen op je leven in binnen- en buitenland.
Nou ben ik nooit iemand geweest die deze feestdagen uitbundig vierde.
Toen ik nog naar de lagere school ging (eind jaren vijftig, begin jaren zestig), was het ieder jaar traditie dat alle lagere scholen naar de Grote Markt gingen, waar we met elkaar Koninginnedag en Bevrijdingsdag vierden: in optocht, al zingend, allemaal met vlaggetjes etc. Later ging ik met name als volwassene naar de optochten in de wijk kijken en nam ik met mijn kinderen eventueel deel aan leuke evenementen. Maar een heel erg speciaal gevoel had ik er niet bij.
De dodenherdenking is mij met de paplepel ingegoten. Van jongs af aan kan ik mij herinneren dat we altijd om 20:00 uur 2 minuten stilte hadden en vanaf het moment dat de tv in ons huis zijn intrede deed(ik was toen 12 jaar), was het vaste prik om naar de dodenherdenking te kijken.
Het was een vreemde gewaarwording dat ik met name de Dodenherdenking miste tijdens de jaren dat ik in Zweden woonde. Dat had ik nou nooit gedacht! Een extra bijkomstigheid was dat in Zweden helemaal niets op dit gebied gedaan wordt. Zweden was “neutraal” in WO II en hoefde niet bevrijd te worden.
Op het moment dat ik besloot hierover te schrijven, kreeg ik in mijn mailbox de tweewekelijkse nieuwsbrief van Wereldexpat met als onderwerp dat 4 en 5 mei ook onder Nederlanders in het buitenland leeft.
“Al is de Tweede Wereldoorlog al 64 jaar voorbij, herdenken blijft belangrijk. Ook voor Nederlanders in het buitenland, zo blijkt uit een onderzoek van de Wereldomroep onder meer dan duizend expats en emigranten. Eén op de drie ondervraagden neemt zelf 2 minuten stilte in acht op 4 mei, waar ook ter wereld. Eén op de zes Nederlanders in het buitenland heeft anti-Duitse gevoelens als gevolg van de oorlog. Een overgrote meerderheid van 81 procent vindt het belangrijk dat de slachtoffers van de oorlog nog ieder jaar worden herdacht. Op de vraag voor wie dat herdenken vooral belangrijk is wordt nogal wisselend gereageerd. Voor ‘de huidige generatie' en ‘voor iedereen' worden vaak genoemd (28 en 24 procent). Voor ‘oud-strijders' (14 procent) en ‘nabestaanden' (20 procent) minder.”
Toch apart dat je zulke dingen mist als je in het buitenland woont. Het is net of je je dan opeens bewust wordt van je eigen cultuur en wat je belangrijk vindt. Vooral die zaken die je anders als “normaal” beschouwt. Nou zijn de Dodenherdenking en Bevrijdingsdag wel heel speciale dagen. Persoonlijk vind ik het een goede zaak dat we hier ieder jaar weer aan denken. Om nooit te vergeten en om er voor te waken dat het nooit weer gebeurt. Én om er bij stil te staan dat wij in een vrij land wonen.
Terug in Nederland ga ik er bewuster mee om. Ik ben nog steeds geen uitbundige vierder van Koninginnedag en Bevrijdingsdag, maar ik sta wel véél bewuster stil bij de betekenis van deze dagen dan vóór mijn vertrek naar Zweden in 2002.
Groeten/Hälsningar
Marjon
