Ik was van plan om een apart blog te maken i.v.m. de borstkanker, maar zie daar toch van af. Dus maar weer even hier een bericht.
Eindelijk..... de bestraling begint. Maandag is mijn eerste dag en 26 november is de laatste dag. Wat een eind.... vijfeneenhalve week, vijf dagen in de week met ziekenvervoer naar het UMCG (Groningen). Maar ik heb alles geregeld om het mezelf zo comfortabel en makkelijk mogelijk te maken: huishoudelijke hulp en voor iedere dag een warme maaltijd. Zodat ik niet dagelijks hoef te koken en de benodigde boodschappen moet doen.
Ik heb dat om twee redenen zo gedaan:
De eerste is dat je heel erg moe kunt worden van de bestraling zelf én de combinatie bestraling en reizen. Bij mij komt daar nog de moeheid van de MS bij. Omdat geen dag gelijk is qua tijd van bestraling (soms moet ik er heel erg vroeg zijn, dan weer laat in de middag) denk ik dat het uiteindelijk uitputtend zal zijn en zie ik mij aan het einde van de dag, vooral als ik net thuis kom na de bestraling, niet meer koken.
De tweede reden is dat ik door de MS bepaalde dingen niet meer echt goed kan doen. Na de borstoperatie heb ik ook nog eens veel meer problemen gekregen met fietsen en mijn evenwicht. Ik ging onlangs voor het eerst weer op de fiets naar de huisarts en knalde na nog geen vijf minuten bijna tegen een paaltje op. Nu is mijn limiet met fietsen zo'n 10 minuten terwijl ik vóór de operatie 25 minuten kon fietsen. Ik kan in ieder geval wel weer een half uur lopen, alhoewel mijn evenwicht me af en toe flink parten speelt. Ik kan bijvoorbeeld veel moeilijker recht vooruit kijken, ik moet veel meer naar de grond kijken. Want anders verlies ik mijn evenwicht.
Ter voorbereiding op de bestraling had ik vorige week een uitgebreid onderzoek en een gesprek bij de radiotherapeut, die speciaal vanuit het UMCG naar het plaatselijke ziekenhuis was gekomen. En donderdags moest ik zelf naar het UMCG voor de CT-scan. Om uiteindelijk precies te laten af tekenen waar ik bestraald moet worden.
Voor iedereen die denkt: ach, nog even een bestraling en dan ben je klaar...... zo is het dus niet!
Met de bestraling worden er cellen in je lichaam beschadigd, zowel de goede cellen als de kankercellen. De kankercellen verdwijnen er door, de goede cellen herstellen zich uiteindelijk wel weer. Maar het heeft natuurlijk een (negatief) effect op je lichaam.
Door de bestraling heb ik allereerst een verhoogd risico op hart- en vaatziekten, omdat mijn hart, door de plek waar de tumor zat, óók wat van de bestraling mee krijgt. Ook mijn longen pikken een graantje mee van de bestraling. Wat ben ik blij dat ik gestopt ben met roken 5 weken geleden!! Het alternatief voor de bestraling is borstamputatie. Maar dan moet de andere borst verkleind worden, omdat ik anders teveel uit "balans" raak ( ik heb BH-cupmaat E of F, dus aardig groot). Dat betekent nog eens twee operaties met narcose. En dan is het maar de vraag wat het effect op mijn mobiliteit en evenwicht zal zijn!
Ik hoefde er niet lang over na te denken..... toch maar die bestraling.
Maar de bestraling kan behalve de hierboven genoemde effecten, ook nog een aantal andere vervelende dingen veroorzaken. In de eerste plaats droogt je huid helemaal uit en wordt dun, kwetsbaar en gevoelig. Daarom mag je je borst tijdens de bestraling niet met zeep wassen en alleen maar deppen bij het afdrogen. Als je een gevoelige huid hebt, kan die behalve rood(gepaard gaande met jeuk) en droog worden, zelfs blaren gaan vertonen die ook nog eens kapot kunnen gaan. Daarom is het ook belangrijk om een hele zachte, ademende BH zonder beugels te dragen en daarover wat wijde kleding. Dus afgelopen zaterdag ben ik naar zo'n BH op jacht geweest en uiteindelijk gelukkig geslaagd. Maar de prijs was er ook naar, ik schrok me echt dood!! Een andere reactie door de bestraling is dat je borst vocht gaat vasthouden, waardoor die pijnlijk hard kan worden. Aan dit alles is weinig te doen. Als het nodig is krijg ik een speciale crème van het ziekenhuis voor de huid.
De moeheid zal ik ook moeten ondergaan. Veel rusten en zoveel mogelijk gezond en goed blijven eten is heel erg belangrijk, zodat je de nodige vitamines en energie binnen krijgt. Je wordt wat dit betreft in het ziekenhuis goed in de gaten gehouden.
Wat een ontzettend grote afdeling is het trouwens. Er zijn intern allerlei bestralingsafdelingen met allemaal hun eigen letter. Ik moet bijvoorbeeld iedere keer naar afdeling "Linac D" voor de bestraling, maar je hebt ook Linac A, B, C, E en ik geloof zelfs nog F. Op al die afdelingen worden mensen de hele dag door bestraald, van 's ochtends vroeg tot 's avonds 22.00 uur. Ook op zaterdag zijn deze afdelingen open voor de mensen die 6 dagen per week bestraald moeten worden (in ieder geval die een chemokuur hebben gehad).
Ik kreeg er een soort science-fiction-achtig visioen van: dikke rijen vrouwen met ontblote borsten met hun nummer...... Achter elkaar bestraald worden.... de volgende alstublieft.
Ik denk maar zo...... ik ben blij dat het begint. Hoe eerder ik klaar ben. En vergeleken met nog niet zolang geleden heb ik geluk: toen moest je 7 weken lang heen, nu maar 5,5 week. Ik zal proberen het positief te blijven benaderen: als ik één week gehad heb, is het niet "nog 4,5 week" maar "ik heb er alweer een week opzitten".
Ik hou jullie op de hoogte!
Groetjes
Marjon
Welkom op mijn blog!
Mijn weblog heeft de titel 'Zweden, een haat-liefdeverhouding'. Zo begon ik in september 2008 met dit blog. Sinds maart 2011 kan ik gelukkig schrijven dat ik weer een 'liefdesverhouding' met Zweden heb!
Als ik aan Zweden denk, dan denk ik allereerst aan mijn liefde voor de natuur, de rust en de ruimte, het korte exploderende voorjaar met al zijn bloemenpracht, de fantastische winters en de Zweedse taal. Ik mis de uitgestrektheid van het land, het rijden over wegen zonder dat je een auto tegenkomt, maar waar je moet uitkijken voor overstekende elanden. Ik mis mijn plekje in Zweden met aan de ene kant het meer en aan de andere kant het bos met de wolven, elanden, vossen, herten, lynxen en beren. Ik verlang naar de fantastische winters met dikke pakken glinsterende sneeuw in de heldere maneschijn, het lopen door de knerpende sneeuw en het zingen van het ijs als het gaat vriezen dat het kraakt. Ik herinner mij de mooie lange zomeravonden met prachtige zonsondergangen, zittend op de altan en uitkijkend over het meer. Ik mis zelfs het vele werk aan de grote tuin en het klaarmaken van de enorme wintervoorraad hout.
Als ik aan Zweden denk, dan denk ik ook aan wat mij is tegengevallen: De moeilijk toegankelijke arbeidsmarkt, de niet-altijd-zo-geweldige gezondheids- en ouderenzorg, het diepgewortelde Zweden-voor-de-Zweden-gevoel, de klassenstrijd, de jaarlijkse heftig gevoerde openbare discussies over de elandenjacht, de jagershonden en de 'problemen' met de wolven!
En toch...... ik hou van Zweden en heb er vaak heimwee naar. Als je door dit Scandinavische land gegrepen bent, kom je er niet meer van los.Het liefst zou ik een huisje in Midden-Zweden willen hebben waar ik vanuit Nederland heen kan als ik daar zin in heb. Om te genieten van de natuur en mijn favoriete seizoenen, Zweeds te spreken én mij aan mijn hobby's schrijven en natuurfotografie te wijden!
Wie weet wat de toekomst nog voor mij in petto heeft!!
Terwijl je dit leest hoor je Zweedse en Sami muziek. De muziekvideo's staan helemaal onderaan deze pagina in een gadget en worden automatisch afgespeeld. Als je wilt kun je de muziek stoppen of naar de volgende muziekvideo gaan. Vergeet ook vooral niet de beelden te bekijken van de Zweedse natuur, het Noorderlicht en de Sami cultuur.
Veel plezier!
Je bent/jullie zijn welkom
välkommen/välkomna!!
Groeten/Hälsningar,
Marjon
Als ik aan Zweden denk, dan denk ik allereerst aan mijn liefde voor de natuur, de rust en de ruimte, het korte exploderende voorjaar met al zijn bloemenpracht, de fantastische winters en de Zweedse taal. Ik mis de uitgestrektheid van het land, het rijden over wegen zonder dat je een auto tegenkomt, maar waar je moet uitkijken voor overstekende elanden. Ik mis mijn plekje in Zweden met aan de ene kant het meer en aan de andere kant het bos met de wolven, elanden, vossen, herten, lynxen en beren. Ik verlang naar de fantastische winters met dikke pakken glinsterende sneeuw in de heldere maneschijn, het lopen door de knerpende sneeuw en het zingen van het ijs als het gaat vriezen dat het kraakt. Ik herinner mij de mooie lange zomeravonden met prachtige zonsondergangen, zittend op de altan en uitkijkend over het meer. Ik mis zelfs het vele werk aan de grote tuin en het klaarmaken van de enorme wintervoorraad hout.
Als ik aan Zweden denk, dan denk ik ook aan wat mij is tegengevallen: De moeilijk toegankelijke arbeidsmarkt, de niet-altijd-zo-geweldige gezondheids- en ouderenzorg, het diepgewortelde Zweden-voor-de-Zweden-gevoel, de klassenstrijd, de jaarlijkse heftig gevoerde openbare discussies over de elandenjacht, de jagershonden en de 'problemen' met de wolven!
En toch...... ik hou van Zweden en heb er vaak heimwee naar. Als je door dit Scandinavische land gegrepen bent, kom je er niet meer van los.Het liefst zou ik een huisje in Midden-Zweden willen hebben waar ik vanuit Nederland heen kan als ik daar zin in heb. Om te genieten van de natuur en mijn favoriete seizoenen, Zweeds te spreken én mij aan mijn hobby's schrijven en natuurfotografie te wijden!
Wie weet wat de toekomst nog voor mij in petto heeft!!
Terwijl je dit leest hoor je Zweedse en Sami muziek. De muziekvideo's staan helemaal onderaan deze pagina in een gadget en worden automatisch afgespeeld. Als je wilt kun je de muziek stoppen of naar de volgende muziekvideo gaan. Vergeet ook vooral niet de beelden te bekijken van de Zweedse natuur, het Noorderlicht en de Sami cultuur.
Veel plezier!
Je bent/jullie zijn welkom
välkommen/välkomna!!
Groeten/Hälsningar,
Marjon
vrijdag 16 oktober 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)