Het is wel een mooie tijd om weer eens wat te schrijven over de verschillen in de gezondheidszorg in Nederland en, zoals ik die beleefd heb, in Zweden. Nu moet ik voor de eerlijkheid zeggen dat ik in Zweden meer gebruik heb moeten maken van de gezondheidszorg dan ik ooit tevoren in Nederland had gedaan. Sinds mijn terugkomst in Nederland heb ik wel gebruik gemaakt van de huisarts, de fysiotherapeut en van de eerste hulp, dus daar kan ik zeker een goede vergelijking tussen maken.
Als ik hier naar mijn huisarts bel, kan ik meestal dezelfde dag nog terecht. Soms pas om 17.00 uur, maar toch! Ik heb een keer gehad dat ik pas de volgende dag terecht kon, waarop de assistente zich verontschuldigde. Veel mensen die pas de volgende dag terecht konden, waren namelijk boos op haar geworden! Wat zijn wij toch een verwend volk! In Zweden duurde het vaak minstens een week voordat je terecht kon.
Toen ik in Zweden net een maand in de thuiszorg werkte (we schrijven 1 augustus 2002), ging ik door mijn rug. Ik kon niet meer op of om! Toen ik eindelijk na ruim 8 weken(!) terecht kon bij de fysiotherapeut en hij mijn rug onderzocht, moest ik mijn kleren aanhouden. Dat had ik nog nooit meegemaakt! Mijn verzoek om massage (ik heb al vanaf mijn 14e eens in de ± 5 jaar rugproblemen waarbij massage altijd het beste helpt!) werd afgewezen. Ik kreeg oefeningen mee, waar het alleen maar beroerder van werd. Toen ik dit na een aantal keren aangaf en wederom het verzoek om massage deed, werd dit weer afgewezen. Ik kon acupunctuur krijgen, anders niets! OK, denk je dan, dan maar dat proberen! Helaas had dit een volledig averechtse werking. Begin 2006 heb ik nog een keer een akkefietje gehad met een andere fysiotherapeut in dezelfde vårdcentral ( ik kreeg veel te zware oefeningen voor mijn net geopereerde schouder) en toen ben ik naar een Nederlandse fysiotherapeut gegaan bij een vårdcentral in een andere gemeente. Wat een verademing was dat! Daar hoorde ik voor het eerst dat massage doorsommige Zweedse fysiotherapeuten als te “intiem” wordt ervaren!
Wachten op een ambulance via 112 bleek een zeer langdurige bezigheid te zijn in Zweden. De eerste keer dat ik daar mee te maken kregen was ik net een week thuis na een ziekenhuisopname voor mijn darmen. Het ging helemaal niet goed met mij, dus belde ik naar de huisarts. Omdat het 1 mei was, werd ik door de vårdcentral automatisch doorgeschakeld naar 112 en zij vonden dat ik met een zit-ambulance naar het ziekenhuis moest komen, maar die moest ik zelf op een ander nummer bellen!! De zit-ambulancedienst vond eigenlijk dat ik toch met de lig-ambulance moest komen, maar daar moest ik dan maar weer zelf heen bellen. Dus ben ik uiteindelijk op eigen gelegenheid naar het ziekenhuis gegaan. Ik was nu na een uur in het ziekenhuis; had ik op de ambulance gewacht, dan had het 2,5 uur geduurd voordat ik dan in het ziekenhuis was aangekomen.
Het alarmnummer 112 werkt traag in Zweden, erg traag! Je hangt eerst een kwartier aan de lijn en praat met een assistente, die jou vervolgens meedeelt dat er op dat moment geen arts beschikbaar is (heb ik echt alle keren dat ik er heen belde, meegemaakt). Je zult worden teruggebeld door de arts. Dat duurt dan 15 tot 30 minuten, dan doe je het hele verhaal nog een keer, dus nog eens 15 minuten en dan krijg je te horen dat er een ambulance komt. Dat duurt dan minstens een uur. Al met al ben je dan al 2 uur verder voordat de ambulance er is. Ter vergelijking: In Nederland moet een ambulance binnen 15 minuten ter plekke zijn! In bepaalde delen van ons kikkerland (Zeeland) halen ze dat ook niet. Nou snap ik best dat 15 minuten in Zweden een stuk moeilijker te realiseren is in een uitgestrekt en dunbevolkt gebied, maar zolang als ik meemaakte voelt niet echt veilig!
Als je ’s avonds/’s nachts in het ziekenhuis komt, kan er geen enkel fatsoenlijk onderzoek gedaan worden, want alle personeel hiervoor werkt niet ’s avonds/’s nachts en de onderzoek-ruimtes zijn afgesloten. Je moet dan maar wachten tot de volgende ochtend 8 uur.
Een vriend van mij kreeg een herseninfarct. Hij werd opgehaald door de ambulance met personeel dat bijna niets mocht doen. Gelukkig is zijn partner 20 jaar verpleegster geweest en was zij sinds een jaar bezig met haar studie geneeskunde. In het ziekenhuis aangekomen werd hij niet geholpen, want er was geen arts beschikbaar. Zijn partner heeft toen zelf maar de medicijnen uit de kast gehaald en hem geholpen, anders was het niet goed met hem afgelopen. Omdat hij niet goed geholpen kon worden in Zweden, is hij voor behandeling teruggegaan naar Duitsland, waar hij gelukkig nog verzekerd was. Is eigenlijk te zot voor woorden! En dit soort verhalen heb ik meer gehoord: Zelfs artsen adviseerden patiënten voor behandeling terug te gaan naar hun land van herkomst!
Om dit verhaal nog een beetje leesbaar te houden: een volgende keer schrijf ik over de gang om via de huisarts verwezen te worden naar een specialist in het ziekenhuis en de uiteindelijke operatie, de ziekenhuisopname zelf en de eerste hulp. En wat “conclusies”. Tot de volgende keer maar weer!
Groetjes/Hälsningar
Marjon
