Borstkanker - deel II

"Hoeveel kan een mens verdragen?" is een opmerking die ik de laatste tijd nogal eens gekregen heb. Een echtscheiding, te horen krijgen dat je MS  hebt en dan óók nog eens borstkanker, alles binnen 4 maanden tijd.  Tja, ik kan er zo weinig op zeggen. Misschien juist wel omdat het achter elkaar doorgaat, heb ik nauwelijks tijd om er bij stil te staan. Ik móet wel door gaan, of ik nou wil of niet. En dan zit er toch ergens diep in mij een kracht die mij op de been houdt.

De operatie is achter de rug en het viel me mee. Alle enge voorbereidende dingen, zoals de radio-actieve stof die o.a. vlak bij mijn tepel werd ingespoten en het plaatsen van  de markeringsnaald in de tumor, vielen me 100% mee. Ik heb er nauwelijks wat van gevoeld.  Van de narcose ben ik niet beroerd geweest, 15 minuten nadat ik weer terug was op de zaal zat ik al brood te eten! Het enige waar ik mij ongerust over maakte was dat ik de eerste dag niet kon lopen! Maar gelukkig lukte me dat de tweede dag al wel. Ik zit nog steeds niet op het niveau van vóór de operatie, maar ik heb er goede hoop op dat het uiteindelijk wel weer beter wordt.  De "hap" uit mijn borst valt mij zelfs mee en de chirurg heeft er erg haar best op gedaan om het zo mooi mogelijk te doen. Het is een beste jaap geworden, van bijna tussen mijn borsten tot aan de andere kant van mijn borst. Maar gelukkig onderlangs.

Het vreemde is (of misschien wel juist niet vreemd) dat ik weer op mi jn gevoel vertrouw. Toen ik de knobbel ontdekte, WIST ik dat het foute boel was. En na de operatie WIST ik dat er geen kanker in de schildwachtklier gevonden zou worden. En ik had gelijk. De dagen vlak voor de laatste uitslag was ik wel nerveus, maar diep van binnen voelde ik me "safe".
Ik weet nu tenminste weer dat ik op mijn gevoel kan vertrouwen, dat ik daar op af moet gaan. Want dat heb ik heel, heel erg lang NIET meer gedaan. En nu ik op die jaren terug kijk, dan weet ik dat mijn gevoel me ook toen nooit bedrogen heeft. Maar ik heb er niet naar geluisterd..... met alle gevolgen van dien. Ik ervaar de MS en de borstkanker als een zeer ernstige waarschuwing. Dus ik hoop dat ik hier van geleerd heb. Dat ik niet weer in dezelfde valkuilen zal stappen.  En dat dit een nieuw begin is.
Ik moet nog even doorbijten. Ik ben nog herstellende van de operatie, die er toch wel behoorlijk is ingeklapt. Ik ben nog steeds erg moe en de bestraling moet nog beginnen. Dus die moeheid wordt alleen maar erger, juist ook door de combinatie met MS. Gelukkig ben ik al enkele weken geleden met roken gestopt. Zomaar, in één keer. Ik  laat alles maar over me heen komen, rust en goed eten zullen het belangrijkst zijn naast de dagelijkse ritten naar Groningen. Volgende week hoor ik wanneer ik begin.

Als alles achter de rug is, dan zal de emotie er wel dubbel en dwars uitkomen. Wat niet wil zeggen dat ik nu geen emoties heb! Als ik mijn dagelijkse wandeling gedaan heb en soms ook gewoon in een gesprek , dan komen  de tranen. Ik laat ze maar vloeien, ze komen niet voor niks...



Ik hou jullie op de hoogte!
Groetjes
Marjon