Je mag blij zijn dat je in Nederland woont, krijg ik van mijn verschillende vrienden in Zweden te horen. Wat fijn dat je zo snel wordt geholpen, dat je niet lang hoeft te wachten, zeggen ze.
Woensdag 2 september kreeg ik te horen dat ik borstkanker heb. Gek genoeg was ik ook opgelucht, want ik had alweer 2 weken hierover in de stress gezeten. Het ziet er naar uit dat ik op tijd ben, want de tumor is nog klein. Maar het is nog even afwachten of er al uitzaaiingen zijn, dat krijg ik pas 7-10 dagen na de operatie te horen. Behalve de tumor verwijderen ze ook de schildwachtklier om te zien of er al kankercellen inzitten. Als dat het geval is, dan komt er nog een operatie waarbij de lymfklieren in mijn oksel verwijderd worden én verder onderzoek. En dan zeker na de chemotherapie nog de 7 weken radiotherapie(bestraling) .
Mijn pech is ook nog dat ik MS heb. Er werd mij al meteen gezegd dat de kanker en de therapieën(bestraling en eventueel chemotherapie) een slechte invloed op de MS hebben. Maar waar ik nog niet bij stil gestaan had is dat de operatie en narcose al direct een negatief effect hierop kunnen hebben. Dat vertelde de anesthesist mij gisteren, en daar schrok ik toch wel van. Als dat zo is en het is blijvend, dan is dat maar zo. Ik heb ook geen andere keus: ik MOET die operatie en de therapieën ondergaan. Dan maar versneld achteruit met de MS, maar ik zal die kanker overwinnen.
Het wordt een zware periode, waarop ik mij lichamelijk en geestelijk aan het voorbereiden ben. Ik probeer zo regelmatig en gezond mogelijk te leven waarbij ik de komende 1,5 week mijn conditie zoveel mogelijk zal proberen op te krikken. Want 17 september is de operatie al.
Geestelijk voel ik me vrij sterk: ik heb heel sterk het gevoel dat ik hier wel doorheen kom. Als ik maar positief blijf, moed houd en niet opgeef. Ik ga een briefje maken voor de moeilijke periodes waarin ik het even niet zie zitten, zodat ik mezelf kan opladen. En gelukkig heb ik allemaal vrienden en familie bij wie ik terecht kan, die me steunen. En ik moet er natuurlijk voor zorgen dat ik geen bijkomende stress heb.
Ik ben in ieder geval blij, zoals mijn vrienden in Zweden zeggen, dat ik in Nederland woon. Een heel team van specialisten, verpleegkundigen, allerlei geestelijke ondersteuners staat voor me klaar. En ik krijg huishoudelijke hulp na de operatie. En als het heen en weer rijden met het ziekenvervoer voor de dagelijkse bestraling in Groningen (70 km hiervandaan) me te veel wordt, dan kan ik ook een poosje bij vrienden daar wonen. Fantastisch gewoon! Van een vriendin in Zweden kreeg ik al een heel goed Zweeds boek toegestuurd voor de afleiding en om de tijd door te komen.
Alhoewel dit weblog bedoeld is om over mijn haat-liefde verhouding met Zweden te schrijven, vond ik dit bericht toch wel even op zijn plaats. Ik zal ongetwijfeld wat minder vaak schrijven, en misschien ook wel een hele poos niet, maar ik zal proberen jullie op de hoogte te houden.
Groeten/Hälsningar
Marjon